„Kiedy byłam dzieckiem, wysokie obcasy były dla mnie jedynie marzeniem. Za każdym razem, gdy noszę nieodpowiednie dla mnie wysokie obcasy, które nosiła moja mama, czuję potrzebę szybkiego dorosnięcia. Tylko w ten sposób mogę nosić więcej i lepszych wysokich obcasów, w połączeniu z moim makijażem i piękną sukienką. To właśnie traktuję jako dorastanie.
Ktoś powiedział, że to tragiczna historia obcasów, a inni, że każde wesele to arena dla wysokich obcasów. Wolę tę drugą metaforę.
Dziewczyna, która z tęsknotą w sercu wyobrażała sobie, że będzie mogła założyć ten jeden czerwony obcas na ceremonię osiągnięcia pełnoletności, odwróciła się, odwróciła, odwróciła. W wieku 16 lat nauczyła się nosić wysokie obcasy. W wieku 18 lat poznała odpowiedniego faceta. W wieku 20 lat, na jego ślubie, w jakich zawodach chciała ostatnio brać udział? Ale powiedziała sobie, że dziewczyna, która nosi wysokie obcasy, musi nauczyć się uśmiechać i błogosławić.
Była na drugim piętrze, ale jej wysoki obcas został na pierwszym. Zdjęła go i cieszyła się wolnością tej chwili. Następnego ranka założy nowy wysoki obcas i zacznie nową historię. Nie dla niego, tylko dla siebie.
Zawsze kochała buty, zwłaszcza wysokie obcasy. Ubrania mogą być obszerne, a ludzie powiedzą, że jest elegancka. Ubrania mogą być też wiązane, a ludzie powiedzą, że jest seksowna. Ale buty powinny być idealnie dopasowane, nie tylko dopasowane, ale i satysfakcjonujące. To rodzaj cichej elegancji, a zarazem głęboki narcyzm kobiety. Tak jak szklany pantofelek przygotowany dla Kopciuszka. Egoistyczna i próżna kobieta nie może go nosić, nawet z odciętymi palcami u stóp. Taka delikatność służy jedynie czystości i spokojowi duszy.
Wierzy, że w dzisiejszych czasach kobiety mogą być bardziej narcystyczne. Tak jak ona wtedy zdjęła swoje szpilki i założyła nowe. Ma nadzieję, że niezliczone kobiety poczują się silniejsze, stąpając po swoich nieskrępowanych i dobrze dopasowanych obcasach.
